نشسته بودم رو نیمکتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاید. سنگ می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند، جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از وقتِ قرار گذشت. نیامد. نگران، کلافه، عصبی‌ شدم. شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ خَم کرده داشت می‌پژمرد.

طاقتم طاق شد. از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سرِ کلاغ‌ها.

گل را هم انداختم زمین. گَند زدم بهش. گل‌برگ‌هاش کَنده، پخش، لهیده شد. بعد، یقه‌ی پالتوم را دادم بالا، دست‌هام را کردم تو جیب‌هاش، راهم را کشیدم رفتم. نرسیده به درِ پارک، صِداش از پشتِ سر آمد.

صدای تندِ قدم‌هاش و صِدای نَفَس نَفَس‌هاش هم.

برنگشتم به‌ رووش. حتی برای دعوا، مُرافعه، قهر. از در خارج شدم. خیابان را به دو گذشتم. هنوز داشت پُشتم می‌آمد. صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام می‌کرد.

آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو ماشین. هنوز پُشتَم بش بود. کلید انداختَم در را باز کنم، بنشینم، بروم. برای همیشه. باز کرده نکرده، صدای بووق – ترمزی شدید و فریاد – ناله‌ای کوتاه ریخت تو گوش‌هام – تو جانم.

تندی برگشتم. دیدمش. پخشِ خیابان شده بود. به‌روو افتاده بود جلو ماشینی که بِش زده بود و راننده‌ش هم داشت توو سرِ خودش می‌زد. سرش خورده بود روو آسفالت، پُکیده بود و خون، راه کشیده بود می‌رفت سمتِ جوویِ کنارِ خیابان.

ترس‌خورده – هول دویدم طرفش. بالا سرش ایستادم.

مبهوت.

گیج.

مَنگ.

هاج و واج نِگاش کردم.

توو دست چپش بسته‌ی کوچکی بود. کادو پیچ. محکم چسبیده بودش. نِگام رفت ماند روو آستینِ مانتوش که بالا شده، ساعتَش پیدا بود. چهار و پنج دقیقه. نگام برگشت ساعت خودم را سُکید.

چهار و چهل و پنج دقیقه!

گیج درب و داغان نگا ساعت راننده‌ی بخت برگشته کردم.  چهار و پنج دقیقه بود!!

 به حیاط رفت....دستان خود را باز کرد..سرش را رو به آسمان گرفت..نفس عمیقی کشید و چشم هایش را بست...آسمان غرید و قطره های باران به آرامی صورتش را نوازش می کردند..واز سوز سرما گونه ها وبینی اش بی حس وقرمز شده بود..

با اینکه هر لحظه اش تو بودی ...تمام زندگی اش تو بودی ..با اینکه تو همه جا باهاش بودی باز هم وجودتو کم داشت...

همیشه ودر همه جا تمام ذهنش تو بودی...زندگی میکرد برای تو..نفس میکشید برای تو...دنیا رو میخواست برای تو...عشق و می خواست با تو..زندگی رو می خواست با تو..

سالهای زیادی رو بی تو ٬ با تو بودن تحمل میکرد ولی دیگه نمی خواست بی تو با تو باشه ٬ بی تو با تو بودن آزارش میداد...شبها توی خیال وقتی آروم می ری سراغش و بغلش می کنی تا آروم بشه نمی دونی که چه ها میکنی با او...

نمی دونی اینطوری بیشتر عذابش می دی ..نمی دونی اینطوری بیشتر داغون میشه...می دونم ..می دونم...ولی ناخواسته داری عذابش می دی ...پس تنها راهش اومدنه...

بیا...بیا و دیگه خیال نباش..

دوشنبه سختیروپشت سرگذاشته بودم. آخه بخاطر دیروز که امیر جونم ناراحت شده بود خودمو مقصر میدونستم واسه همین صبح دوشنبه  9بسته از قرص های مختلف یخچالو برداشتمو توی راه مدرسه همشونو خوردم اولش حالم خوب بود ولی کم کم سرم داشت گیج میرفت اشک توچشام جمع شده بود ولی در عین حال میخندیدم دوستم که فهمیده بود چیکار کردم چند تا چک ابدارخوابوندتوی گوشم بعد رفت زنگید به مامان. وقتی مامان اومد رفتیم دکتر. خلاصه اقای دکترم ازخدا بیخبر یه مشت قرص دیگه هم تجویزکرد منم که حالم خراب بود همه رو فحش میدادم  وقتی رسیدیم خونه امیر زنگیده بود ولی من جواب نداده بودم اخه بهش گفته بودم چی شده قربونش برم فکرکرده بود اتفاقی افتاده بهم اس ام اس داده بود که اگه جوابشوندم خودشو میکشه ؛ولی من پیامشوخیلی دیرخوندم وقتی که...........قبل ازخوندن پیام امیر با مامان صحبت کردمو راضیش کردم با امیرصحبت کنه اما بعد خوندن پیام................................حالم بد شد. به گوشیش زنگیدم ولی جواب نمیداد که بالاخره یه اس ام اس اومد خواهرش برام فرستاده بود نوشته بود (بالاخره کارخودتوکردی بهت گفته بود خودشو میکشه)! تمام بدنم داشت میلرزید تاصبح همش حال امیر رو میپرسیدم بهش  6لیترخون زده بودند (رگشوزده بود)سه شنبه حالم یکم خوب بودفقط معده درد داشتم اونروز تو مدرسه جشن داشتیم ولی من تا آخر داشتم گریه میکردم به گوشی امیر یواشکی اس دادم دوستش جواب داد بهوش اومده یه جیغ بلندکشیدم هم گریه میکردم هم میخندیدم همه دورم جمع شده بودن ومات نگاهم میکردن................الانم حالش خوب شده.......خداجون مرسی......ازت معذرت میخوام امیییییییییییییییییییییییییر ببخش

فرستاده شده توسط : زهره